دوره 8، شماره 1 - ( 1402 )
جلد 8 شماره 1 صفحات 90-77 |
برگشت به فهرست نسخه ها
Ethics code: IR.PNU.REC.1400.71302
Download citation:
BibTeX | RIS | EndNote | Medlars | ProCite | Reference Manager | RefWorks
Send citation to:
BibTeX | RIS | EndNote | Medlars | ProCite | Reference Manager | RefWorks
Send citation to:
Aslani F, Mehtari M, Rafiyan N. The Effect of Impostor Syndrome on Job Involvement with Mediating Role of Structural Empowerment regarding the Employees of Isfahan University
of Medical Sciences. Manage Strat Health Syst 2023; 8 (1) :77-90
URL: http://mshsj.ssu.ac.ir/article-1-615-fa.html
URL: http://mshsj.ssu.ac.ir/article-1-615-fa.html
اصلانی فرشید، مهتری محمد، رفیعیان ناهید. تأثیر سندروم خودویرانگری بر مشارکت شغلی با نقش میانجیگری توانمندسازی ساختاری کارکنان دانشگاه علوم پزشکی اصفهان. راهبردهای مدیریت در نظام سلامت. 1402; 8 (1) :77-90
استادیار، گروه مدیریت دولتی، دانشکده مدیریت، دانشگاه پیام‌نور، تهران، ایران ، f.aslani@pnu.ac.ir
متن کامل [PDF 1142 kb]
(157 دریافت)
| چکیده (HTML) (261 مشاهده)
متن کامل: (126 مشاهده)
زمینه و هدف: توانمندسازی به مدیران عرصه سلامت این امکان را می‌دهد که انتخاب آگاهانه‌ای جهت بهبود کیفیت مراقبت داشته‌باشند. از سوی دیگر یکی از عواملی که ممکن‌است با تأثیرگذاری بر جنبه‌‌های روانشناختی کارکنان، باعث کاهش مشارکت شغلی کارکنان گردد، سندروم خودویرانگری می‌باشد. هدف اصلی این پژوهش تعیین تأثیر سندروم خودویرانگری بر مشارکت شغلی با نقش میانجیگری توانمندسازی ساختاری کارکنان بود.
روش پژوهش: پژوهش توصیفی-تحلیلی حاضر به‌صورت مقطعی در سال 1400 انجام گردید. جامعه آماری آن را کارکنان شاغل در دانشگاه علوم پزشکی اصفهان، به تعداد 1300 نفر تشکیل دادند. حجم نمونه 297 نفر با استفاده از فرمول کوکران محاسبه گردید و به‌شیوه نمونه‌گیری طبقه‌ای تصادفی انتخاب شدند. داده‌های مورد نیاز به وسیله 3 پرسشنامه استاندارد: خودویرانگری کلانس و ایمز (1987)، مشارکت شغلی شافلی و همکاران (2006) و پرسشنامه توانمندسازی ساختاری ملکی و همکاران (1391) جمع‌آوری شد. روایی صوری با نظر اساتید و کارشناسان، روایی همگرا با میانگین واریانس استخراج شده بیش از 0/5 و روایی واگرا با استفاده از روش فورنل و لارکر مورد تأیید قرار‌گرفت. همچنین پایایی ابزار با آلفای کرونباخ بیش از 0/7 تایید گردید. تجزیه و تحلیل داده‌ها، با آزمون‌‌های آماری توصیفی و استنباطی، با استفاده از روش معادلات ساختاری با رویکرد حداقل مربعات جزئی و به کمک نرم افزار‌‌های آماری SPSS 22 و PLS 3 انجام شد.
یافته ها: براساس تحلیل متغیرهای پژوهش، سندروم خودویرانگری بر مشارکت شغلی و توانمندسازی ساختاری کارکنان به ترتیب با ضریب مسیر 0/349 - و 0/856 - اثر منفی و معنی‌داری (0/001p < ) داشت. بین توانمندسازی ساختاری بر مشارکت شغلی کارکنان با ضریب مسیر 0/452 همبستگی مثبت و معنی‌داری (0/001p <) وجود داشت. در نهایت، سندروم خودویرانگری با نقش میانجیگری توانمندسازی ساختاری بر مشارکت شغلی کارکنان با ضریب مسیر 0/386 - اثر منفی و معنی‌داری (0/001p < ) داشت.
نتیجه‌گیری: توانمندسازی ساختاری با اثربخشی و درگیری کاری بالاتر در میان کارکنان مرتبط است. بر این اساس، توانمندسازی ساختاری ممکن‌است با تحریک انگیزه درونی و بیرونی کارکنان، مشارکت‌کاری را افزایش‌دهد؛ اما وجود کارکنانی با سندروم خودویرانگری منجر به تأثیر معکوس میشود.
روش پژوهش: پژوهش توصیفی-تحلیلی حاضر به‌صورت مقطعی در سال 1400 انجام گردید. جامعه آماری آن را کارکنان شاغل در دانشگاه علوم پزشکی اصفهان، به تعداد 1300 نفر تشکیل دادند. حجم نمونه 297 نفر با استفاده از فرمول کوکران محاسبه گردید و به‌شیوه نمونه‌گیری طبقه‌ای تصادفی انتخاب شدند. داده‌های مورد نیاز به وسیله 3 پرسشنامه استاندارد: خودویرانگری کلانس و ایمز (1987)، مشارکت شغلی شافلی و همکاران (2006) و پرسشنامه توانمندسازی ساختاری ملکی و همکاران (1391) جمع‌آوری شد. روایی صوری با نظر اساتید و کارشناسان، روایی همگرا با میانگین واریانس استخراج شده بیش از 0/5 و روایی واگرا با استفاده از روش فورنل و لارکر مورد تأیید قرار‌گرفت. همچنین پایایی ابزار با آلفای کرونباخ بیش از 0/7 تایید گردید. تجزیه و تحلیل داده‌ها، با آزمون‌‌های آماری توصیفی و استنباطی، با استفاده از روش معادلات ساختاری با رویکرد حداقل مربعات جزئی و به کمک نرم افزار‌‌های آماری SPSS 22 و PLS 3 انجام شد.
یافته ها: براساس تحلیل متغیرهای پژوهش، سندروم خودویرانگری بر مشارکت شغلی و توانمندسازی ساختاری کارکنان به ترتیب با ضریب مسیر 0/349 - و 0/856 - اثر منفی و معنی‌داری (0/001p < ) داشت. بین توانمندسازی ساختاری بر مشارکت شغلی کارکنان با ضریب مسیر 0/452 همبستگی مثبت و معنی‌داری (0/001p <) وجود داشت. در نهایت، سندروم خودویرانگری با نقش میانجیگری توانمندسازی ساختاری بر مشارکت شغلی کارکنان با ضریب مسیر 0/386 - اثر منفی و معنی‌داری (0/001p < ) داشت.
نتیجه‌گیری: توانمندسازی ساختاری با اثربخشی و درگیری کاری بالاتر در میان کارکنان مرتبط است. بر این اساس، توانمندسازی ساختاری ممکن‌است با تحریک انگیزه درونی و بیرونی کارکنان، مشارکت‌کاری را افزایش‌دهد؛ اما وجود کارکنانی با سندروم خودویرانگری منجر به تأثیر معکوس میشود.
ارسال پیام به نویسنده مسئول
| بازنشر اطلاعات | |
 |
این مقاله تحت شرایط Creative Commons Attribution-NonCommercial 4.0 International License قابل بازنشر است. |
